Skip to main content

kesayangan aku dikebas orang;

adoyai.

minggu ney rase malas sangat nak gune phone.
seboleh-boleh nye tak mahu tengok pun.
ngeehehe! biar lahh.
hmm, memang taknak pun.
tapi kadang2 bosan pulak.
tapi minggu ney nak dok jaohh2 dari sebarang phone.
ta kesah lah phone tu sapesape yang punye.
hahaa.

semalam ade bukak SIM uh kat phone adik.
tapi lepas uh diye marahmarah.
jadi aku keluar kan lah balik SIM tu dari belakang phone diye.
ambik lah sangat phone kau tu balik.
ta bulehh bawak masuk kubur pun.
hahahahaa *chuckle

hm,
memandangkan kesayangan aku dah dibawak lari oleh orang yang tak aku kenali,
aku memencilkan diri sementare.
aku dudok jaohjaohh dari kaum sejenis diye.
kecuali semalam.
semalam adelah semalam.
dan hari ni dah bukak buku baru.
kite citer pasal bende baru.
hidup baru dan mood baru.
ngeehehe!

boleh dikatekan sume nye baru lah,
walaupun sebahagian besar nye tak..hahaa!

tapi rambut aku tak diperbaharu pun.
sejak dari digunting oleh ibu pade hujung tahun yang lepas,
aku tak ubah potongan rambut aku ney.
biar lah macam ney.
kalau korang ade bace pasal potongan rambut aku dalam entry yang sudah lepas,
mesty korang tau macam mane keadaan rambut aku sekarang.
impian nak kan rambut macam Kuchiki Rukia tak berjaye.
ohhh, tidak.

tapi ta kesah pun.
oke je aku hidup dengan rambut ney.
jadi, ta kesah lah.
: )

lagi pun, ibu yang gunting rambut aku. weehehee!
anak mane tak rase bangge neyy????

hohooo.

okey lah,
kembali pade topik utama.
"kesayangan aku dikebas orang" tuu.
kesian nye aku.
aku rase sedih sangat mase tahu diye dah dikebas orang.
damn it, sape yang ambik diye uhh.
memang celaka hidup mati diye.
biar lahh aku nak cakap ape pun,
aku teraniaya neyy..sedeyhh nye aku.
tak sangke dalam ramai2 orang,
ade yang sekejam tu.
b*d*h punye orang. mangkuk berayun.
p*** b***.
kejam kau s***, aku ta penah ambik hak orang smpy cmtu sekali.
KEJAM!! KEJAM!!

aku benci kau! aku taknak maafkan kau sampai bile bile!
law aku dapat kau dalam genggaman aku,
memang aku belasah kau cukopcukop.
kalau buleh, nak kau mati kat bawah tapak kaki aku neyhh.
tak gune punye makhluk.
aku tak suke orang macam kau!

babi betol budak tu.
ade ke patut diye culik kesayangan aku.
sampai saat ni diye tak pulang2 kan lagy.
teraniaya nye aku rase sekarang.
dah lah kesayangan aku tu penting.

boo hoo hoo.

aku rase nak jeritjerit je mase kesayangan aku tu kene culik.
hampeh betol. orang uh ambik 'sayang' aku!!
benci, benci, benci !!!


kesian kat phone aku,
dah hilang kat library.
segale isik kandungan dalam phone uh dah hilang.
phone charm yang qila kasi dah hilang,
sticker smiley yg ade dekat belakang phone uh pun dah hilang.
orang uh langsung tak ambik kisah pasal perasaan orang laen.
takde hati perut.
suke2 hati diye je ambik phone aku.
entah sape punye anak entah.
mak bapak diye ajar anak mencurik ke haa??
pegy sekolah tak belajar sivik ke??
makan bende haram ke ape ntah budak uhh.
habit bangang diye uhh, smpy ke tue un takkan hilang kalau diye amal kan.

mase aku masuk dalam library,
aku selisih dengan Rijal.
dalam aty, lame betol aku tak jumpe diye neyh.
sejak cuti sekolah mule lagy.
hmm, apesal diye nmpak tinggi sangat hari ney.
lepas uh terus pegy dekat dengan almari beg.
aku pulak mase tu tengah pegang abnde ntah,
jadi aku pun letak lah phone uh dekat salah satu ruang letak beg tu.
tambah pulak, mase tu aku nak kuar kan buku dari dlm beg.
aku tak ingat lah ape bnde yang aku pegang smpy terlupe nak msuk kan phone dlm poket.
pstu mse tengah pandang2,
aku pun teringat dekat phone aku.
aku carik lah dalam poket seluar, takde.
aku carik dalam beg, takde.
aku carik dekat kawankawan aku pun takde.
sampai lah kawan2 aku tolong carik kan sekali dekat prpustakaan uh.
selongkar2 beg orang lahh, skodeng2 belakang almari lah,
pegy keluar perpustakaan lah, call2 lahh.

mase kawan aku call,
diye kate budak uh reject panggilan uh.

jadi call sekali lagy,
tapi penculik uh punye lah bangang..
diye pegy off kan phone tuu.
mane aku tak bengang.
carik2 kat luar takde, tinjau2 kat tingkap pun takde.
dah carik merate-rate tapi tak jumpe jugak.
akhir nye aku pun terduduk lah dekat dalam lib.
aku tenung2 sume orang.
sempat jugak aku fikir,
kalau aku ade kuase macam superman yang boleh scan2 orang kan bagos.
buleh aku carik phone aku wlau kat mane pun orang uh surok kan.
tapi aku budak bse je.
tak punyai kuasa luar biasa yang cukop aneh macam tu.
jadi, aku pun hilang mood nak buat kerje sekolah.
aku tak rase apeape pun mase awal2 phone tu hilang.
tapi lame2 aku fikir balik,
phone uh ayah kasi mase bsday aku awal tahun ney.
mase 8 januari 2009 yang dah lepas.

jarang2 ayah aku kasi hadiah,
bile dah bagi aku hilangkan pulak.

:'(

lepas tu, rase sedihh je.
kpale otak aku ney waktu tu kcau bilau.
ughh. berserabut nye !
disebabkan otak tengah bercelaru sangat,
aku pun tak sedar aku dah berpuluh-puluh kali tawaf sorang member aku.
sampai lah diye tegur,
"ney ape hal tawaf2 orang neyyhh?"
tapi waktu tu aku belom berenty lagi.
sampai yang sorang lagy ckap,
"law kau tawaf keliling prpustakaan neyh ade gune gak. yang g tawaf diye dok situ je watpe"
lalu aku pun berenty beredar keliling member aku tu.
adoyy, bercelaru.
dah tak fikir ape dah,
aku pandang je lantai prpustakaan uh.

bile masuk dekat dalam lib, aku cakap
"nak jawab ape nanty neyh.."
dan aku ulang2 ayat uh bile ade member yg brtanye,
"kau tak risau ke weyh?"
"kau tak sedeyh ke weyh?"
"aku tak sedih, tapi aku risau. aku tak tau nak jawab ape nnty"
hmm,

tu je lahh kowt.

hampe tahap dewa dewi phone aku hilang.
banyak gmbar2 brharge dalam phone uh.

aku ade ckap dekat Rijal, "gmba kau banyak dlm f0n aku uh, ta tak0wt?"
diye kate law diye kene mandrem gune gmba uh,
diye salah an aku.
heyshh, ade2 je lahh.
tapi aku jawab je, "yelaa, salah an lah aku. salah an lahh"

aku hampe betol lahh.
now, some part of me felt missing.
nak bangun pagy pun tak brpe nak senang skrng.
slu nye intan payung aku tu lah yang kejut kan aku.
sekarang dah takde lagy bunyi2 keriangan theme Happy Tree Friends pagy2.
dah takde lagy lagu tema Wizards of the Waverly Place bile mesej diterima.
dah takde lagy lagu Meet Uncle Hussein yg Lagu utkmu uh bile ade org call.

huwaaaaaa..rindu nye aku dekat phone aku tuu.
dah takde lagy sticker smiley dekat lensa kamera phone aku uh.
dah takde lagy charm strawberry merah tergantung dekat phone aku uhhh.
dah takde lagy warne biru terqoise bile aku sentuh phone aku.
dah takde lagy gmba2 yang boleh aku renung bile rase bosan.
dah takde lagy maen game Snake dengan Sudoku bila aku tunggu mesej.
dah takde lagy vibration mengejut yang aku terime bile tengah tdo
.
yang paling membosankan ialah bile aku rase sunyi,
dah takde lagy sape2 yang aku buleh call atau mesej.

hidup aku rase sunyi tanpe handphone kesayangan aku tu.

rase susah pun ade bile phone takde.
selame seminggu, kawan aku ade bagi pinjam phone diye skejap.
aku tak sangke diye buleh baek aty kasi aku pinjam phone.
tak sangke betol.
lepas seminggu, ibu aku suro pulangkan balik phone uh.
lalalalalaaa. aku pun pulang kan balik.
aku ingat lagy, phone tu hilang mase hari jumaat.
5 Jun law tak silap.

memang susah nak lupe kan.

petang lepas phone aku hilang tu,
aku telah menghubungi Celcom Careline untuk cancel kan servis nmber Celcom aku yang dah hilang tu.
fes tym call, aku cube nak brckap dgn jururunding uh,
tapi diye letak phone.
tak bagi peluang aku nak bercakap pun.
kali kedue aku call,
aku tak pilih option utk brckap dgn jururunding,
aku mengadu dekat sorg minah uh.
diye ah tolong aku cancel kan 6ber tu.
sekarang 6ber celcom aku tu dah tak wujud.
pmpuan yang aku tak kenal tu kate,
law aku nak gune nmber uh buleh mintak buat SIM card yg bru dekat Celcom center.
tapi, aku tak bercadang nak gunekan semule pun 6ber uh.
aku gunekan je nmber Maxis yang aku dah ade uh.
hmm, aku harap masih lagy dapat mesej dengan member yg gune nmber Celcom uh.
slu nye aku msej diye gune nmber celcom aku tu,
tapi sekarang tak lagy. hmm...

sume bnde buat aku rase sedih sekarang neyh.
wahahahahahaa! huhuhuhuu..boo hoo hoo
tsk..tsk..tsk..


*sobbing







*sobbing






















*sobbing

















*sobbing





































*sobbing

Comments

Popular posts from this blog

...So Cute Kids Necklace...

Hmm. Check out these cute hand painted wood doll pendants from Little Pink Possies, which are inspired by vintage peg and clothespin dolls. Perfect accessory for little girls! Measuring 2 inches from top to bottom and hangs from a coordinating 12.5-inch satin cord, each posy girl pendant is entirely customizable as you choose her hair color and the letter you would like her to wear on her little heart necklace. And they have a name! Miss Quinn, Miss Hanna, Miss Polly, Miss Penelope…Actually I think they would look cute on bags too. Little posy girl pendants are US$15 each and they’re available for international order.

Mostly Just Showing Some Respect.

"Why are you wearing that?" "Oh mesti kelas lecturer tu kan, haa kena la hipokrit sikit ye tak" Omg, you should stop manipulating on how I dress. Okay, the best answer I can give you is; it depends. Yeah. Depends on the way you're thinking - whether you think positively or not, I mean. Since years ago, there are going to be days where you will find me wearing "tudung labuh" and the other times I do not. During matriculation days, people are okay with that. The girls like it and they take pictures with me wearing that. They even lend me theirs so they can see me wear one. It was nice. The point is, why is some of you make fun of me wearing it during university? I am not okay with that. This is one of the reason why I dislike the students here - they think they are so big they can simply laugh at clothes I'm comfortable in. Ugh Well, to get even, all I can think is that they are culture-shock pricks. Suddenly getting the chance t

A Different Prospect.

In the name of the Most Generous and the Most Merciful. 💕 " Pabila tertutupnya mata si ibu maka tertutuplah satu pintu nikmat iaitu doa ibu ." There's a lot to say from the way that phrase sounded. Well, it depends. I am known to appear happy and smiley at all times since I was small. From my own observation, the way people see me depends on the way I brought myself. As I enjoy joking around, acting silly, pulling pranks on my friends and have always been living in this happy bubble of mine, I actually spend very little time being sad or think about the problems that I must have had. Perhaps that is why it is very rare to see me not in the mood, except if I'm a bit too hungry or that I do not get enough sleep. Yep, I tend to appear a little grumpy from lack of sleep. Basically, that's how I bring myself around people and how I'd like people to view me. After mom's passing, I seldom take most of people's words to heart. And, it's